Header image  
Dennis & Anna Chase in Amerika  

    Click here for English  Home


  
Home
 

Murphy

 

De aankomst
  De kennels
  Murhpy in de kennel
  Murhpy met vuile vacht
  Murhpy in de achtertuin
  Murhpy in het bos na trimbeurt
  Murhpy nu
  Murphy

Na al een hele lange tijd er goed over na te hebben gedacht, hebben we in maart 2007 besloten dat we een hond zouden nemen. Het liefst wilden we een hond uit het asiel nemen, om zo een arm dier een nieuwe kans te geven.

Een collega van Dennis had pas een hond uit een Spaans asiel geadopteerd, en dat leek ons ook wel wat. Ook al zitten er in de Nederlandse asielen eveneens heel veel honden die op een nieuw baasje wachten, de omstandigheden in de Spaanse asielen maken de honden daar nog veel zieliger. We besloten daarom om ook een hond uit Spanje te adopteren.

Zoeken op internet bracht ons bij de Animal In Need.
Daar op de website zagen we hondje LL1021, Bozo - en we waren verkocht.

Na heel wat contact over en weer, via de telefoon en via email, met de ontzettend vriendelijke vrijwilligers van Animal In Need besloten we om Bozo te adopteren. Op 26 maart 2007 hebben we het geld overgemaakt en het contract ingestuurd. Het zou daarna nog enkele weken duren voordat alle papieren en de administratie in orde zouden zijn gemaakt, en daarna moest Bozo nog worden gecastreerd. Als dat allemaal goed was verlopen, dan zou hij vanuit Spanje naar Brussel vliegen, waar we hem op zouden kunnen halen. Een nieuwe naam hadden we inmiddels ook al bedacht: Murphy.

Op 29 maart kwam daar plotseling het mailtje: Murphy zou de volgende avond al in Brussel landen!

De avond erop stonden we met zweet in de handen en kloppende harten te wachten op de aankomst van de vlucht - nerveus dat we waren! Uiteraard zul je dan net zien dat de vlucht vertraagd was. Nadat het vliegtuig eindelijk geland was, en de monitor aangaf dat alle bagage al uit het vliegtuig was gehaald, was er nog steeds geen spoor van de vrijwilligers van Animal In Need met de hondenkennels. Tijdens het wachten raakten we aan de praat met een andere vrijwilliger van Animal In Need die de honden stond op te wachten. Van hem hoorden we dat het soms wel eens wat langer kon duren.

Na nog ongeveer een half uur wachten werd ons geduld beloond: daar kwamen de bagagekarren met daarop de kennels. En in een kennel samen met twee andere hondjes was daar dan onze Murphy! Hij zag er in het echt nog leuker uit dan we hadden verwacht.

Dennis werd gevraagd of hij ook een karretje met kennels kon duwen, en eenmaal achter de kar viel de stank pas op: we waren er al voor gewaarschuwd, maar dit was toch erger dan we hadden verwacht... Begrijpelijk, die stank, dat wel: de honden in het asiel doen hun behoefte waar ze willen, en er is gewoon geen tijd, gelegenheid en geld om alles op te ruimen, dus de arme dieren krijgen het allemaal in hun vacht.

Eenmaal bij het busje aangekomen, werd Murphy bij Dennis in zijn armen gelegd: er was alleen maar een te grote halsband, dus moesten we hem maar dragen - en toen viel de stank pas echt op. Maar dat maakte ons niet uit - wat waren we blij!

Op de terugweg - met 160 kilometer per uur, want stel hij zou eens moeten plassen - heeft Murphy de hele tijd bij Anna op schoot gelegen. Hij was zo lief! Toen we aankwamen, kwamen de ouders van Dennis ook net aanlopen - zij wilden Murphy natuurlijk ook zien. Eenmaal binnen werd al snel duidelijk dat hij dolblij was: hij rende als een gek door de woonkamer (en even dachten we "oh jee, waar zijn we aan begonnen"), plaste midden in de kamer, waarna hij met het balletje dat we hem hadden gegeven op de bank sprong, en ons heel eigenwijs aankeek, zo van "wie doet me wat...".

Murphy was thuis.

Vanwege de recente castratie mocht hij de eerste 10 dagen nog niet gewassen worden, en dat was wel een tegenvaller, aangezien hij toch wel behoorlijk stonk. Toen de 10 dagen om waren, hebben we hem naar een trimsalon gebracht, waar hij lekker verwend werd: alle klitten uit zijn vacht, kort geplukt, lekker gewassen, en ineens kwam daar een heel iel mager hondje onder die vieze vacht vandaan. Maar wel een ontzettend lief, aanhankelijk en slim hondje, dat - geheel onverwacht - ook nog eens zindelijk was. Hij heeft - behalve de keer dat hij een darminfectie had - geen enkele keer in huis zijn behoefte gedaan.

Nu, iets meer dan een jaar later, zijn we nog steeds ontzettend blij dat we deze beslissing genomen hebben. Niet alleen is Murphy ontzettend aanhankelijk en trouw, en ligt hij het liefst bovenop je, hij is ook nog eens ontzettend slim. Het duurde niet lang voordat we hem aan het luisteren kregen, al probeerde hij in het begin nog zijn dominantie vast te stellen. Daarna hadden we hem al vrij snel allerlei kunstjes geleerd: naast zitten, liggen, bedelen (met beide voorpootjes omhoog), en pootje geven, ook "neergeschoten worden": maak met duim en wijsvinger een pistool, wijs het naar hem, roep "BENG!" en Murphy gaat liggen, rolt op zijn zij, en blijft dan liggen alsof hij is neergeschoten - ontzettend leuk om te zien!

We zullen nooit weten hoe en waarom hij op straat is terecht gekomen. Ook weten we niet wat voor rassen in hem zitten. Wel vermoeden we dat hij ooit een baasje heeft gehad - hij was te snel gewend aan de trap, de zitbanken, en het huis in het algemeen. Wat we wel zeker weten, is dat we ons geen betere hond hadden kunnen wensen!


Overweeg je ooit zelf een hond aan te schaffen, denk dan ook eens aan die arme honden in de asielen in Spanje. Wil je geen hond in huis nemen, overweeg dan eens om het goede werk van de vrijwilligers te sponsoren. Zelfs met kleine bedragen is men ontzettend geholpen. Kijk voor meer informatie op hun website: Animal In Need